آزارچه

هم‌خانه ام بودی ولی همزاد نه
از خانه ام رفتی ولی از یاد نه

سایه‌ی تو بر سر ما سقف این کاشانه می‌شد
خانه تنها با صدای خنده‌ی تو خانه می‌شد

لکنت گرفتم پیش تو، انگار ترسیدم
آنقدر دل دل کردم از اظهار ترسیدم

من در مسیر میهمانی راه را گم کرده ام
در آخر شعبانم اما ماه را گم کرده ام